CONCERT REVIEW

Als Steve Earle beslist om ons landje te vergasten op een akoestisch solo-optreden zijn wij er natuurlijk als de kippen bij om dit evenement mee te maken. Onze nieuwsgierigheid werd enkel geprikkeld als hij ook nog Allison Moorer, sinds kort mag zij zich Mevrouw Earle noemen – de zevende in rij al (!) – met zich meebrengt. Lady Earle mag openen en doet dit met klasse. Een frêle verschijning enkel vergezelt van haar akoestische gitaar maar wat een stem! Voordien was ze me totaal onbekend maar al snel blijkt dat Allison een natuurtalent is. Uitstraling en presente, en bovendien nog een knappe verschijning ook. Ze bracht vooral werk uit haar nieuwste cd “Mockingbird” die ze ons in première voorstelde want de release is voorzien op 19 februari. Kippenvelmomenten bij de vleet, een ware ontdekking! Dan was het de beurt aan de ‘Hardcore Troubadour’ himself. Gewapend met een akoestische gitaar en mondharmonica begon Steve aan z’n set. Bekendere, oudere nummers zoals “Someday”, “The Devil’s Right Hand” en “My Old Friend The Blues” volgden elkaar in sneltempo op. “Goodbye”- dat hij ooit schreef voor die andere onbetwistbare ‘queen of country’ Emmylou Harris werd voorafgegaan door “ Now She’s Gone” en een korte “Same girl, different harmonica” van de meester zelf. Hij leek wel gehaast. Net alsof hij zich snel van z’n taak wou kwijten en er vandoor gaan. Het bleek ongegrond. Een magistrale versie van “Billy Austin” – het verhaal over de terdoodveroordeelde die ons z’n laatste uren voor de terechtstelling op de elektrische stoel vertelt – was een eerste hoogtepunt. En oude vos Steve had nog meer verrassingen voor ons in petto want plots verscheen er een scratcher/dj ten tonele die zorgde voor aangename en hippe grooves en beats.

Steve kon naar hartenlust musiceren op gitaar, dobro, mandoline en banjo. Het oude werd hier verenigd met het nieuwe. Verassend, vernieuwend en revolutionair maar toch ook complementair. Het talrijk opgekomen publiek lustte er wel pap van. Steve’s nummers kregen zo een injectie, een boost als het ware. Zou zijn verhuis naar het hippe New York hiermee te maken hebben? Bluegrass gedreven op een slome dance-beat. Het is eens wat anders. Als kers op de taart kwam Allison Moorer het duo vervoegen voor enkele door haar manlief neergepende duetten. Steve ontpopte zich door de jaren heen als duetschrijver. Zo deed hij nummers met Emmylou Harris, Lucinda Williams, Iris Dement en z’n zusje Stacey. Het echtpaar bracht toch nog dat extraatje teweeg. Mooi om te zien. De ‘beauty' en de ‘beast’ verenigd. Dat Steve politiek geëngageerd is bleek uit z’n ‘spoken word’ intro voor de song “Immigrants”. Zijn politiek engagement gaat zelfs zover dat hij al meermaals heikele punten als de doodstraf, politieke- en rassendiscriminatie kwam aanvechten voor de Europese Commissie voor Mensenrechten in Brussel. Want Earle heeft Europese – Ierse – roots. Die komt tot uiting als hij nummers brengt zoals “Galway Girl” en “Copperhead Road”. Afsluiten deed hij als vanouds met een cover. “Down In The Hole” van Tom Waits was z’n verrassende maar aangename keuze. Tijd voor een bisronde waarbij de family-man in Steve naar boven kwam. Hij verhaalde over zijn jeugdjaren en mijmerde weg bij de gedachte aan z’n onlangs overleden vader. Zijn zonen Justin – genoemd naar z’n vriend en mentor Townes Van Zandt – en Ian passeerden de revue. Dit lang uitgesponnen intermezzo mondde uit in een prachtig, naar de keel grijpend “Go To Sleep Little Rock & Roller” dat hij destijds schreef voor zijn driejarig – inmiddels 26 – zoontje. De klok wees ondertussen al over elven. Bleek dat Steve en z’n kornuiten er wel degelijk zin in hadden die avond. We verlieten de gezellige Handelsbeurs die zich als de perfecte locatie – prachtig oud gewelfd gebouw met een heerlijke akoestiek en dito verlichting – aandiende voor dit toch wel lichtjes subliem optreden van twee rasmuzikanten.

Van een geslaagde avond gesproken, met dank aan Steve Earle & Co. en natuurlijk het aangename gezelschap waarmee ik de trip naar Gent maakte.

Huibbe